Rzeczywiście, Inori trafnie zauważyła, że stoimy w miejscu. Wydawało mi się, że ta tajemnicza dziewczyna cały czas tu jest, ale chyba nie zauważyliśmy jak odeszła.
- Cholera! Zgubiliśmy ją! - fuknęłam i zacisnęłam dłonie w pięści - Musimy ją znaleźć!
Czym prędzej pognałam przed siebie, nie czekałam nawet na Miguela i Inori. Kilkanaście metrów dalej, spotkałam opętaną. Omal mnie nie zauważyła. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, jak głupio postąpiłam. Chwilę później dołaczyli do mnie Miguel i Inori.
- P-przepraszam... - wydukałam - Nie powinnam się tak wyrywać. Przeze mnie coś mogło wam się stać. A tego bym sobie nie wybaczyła. Tak więc przepraszam - powiedziałam z nieco dziecinnym grymasem na twarzy. Nie cierpię przyznawać się do błędów. Chociaż tyle, że znaleźliśmy tę dziewczynę. Stałam tak chwilę, dopóki Inori-chan i Miguel nie wybuchli śmiechem. Chwała Bogu, że dziewczyna była na tyle daleko, że nas nie usłyszała.
- C-co? Dlaczego się śmiejecie? Przestańcie! - rozkazałam, a ich śmiech tylko się wzmógł - Rany, rany - mruknęłam do siebie, z lekkim uśmiechem.
<Inori? Miguel?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz