- W porządku? - zapytałem, ale już po sekundzie zdałem sobie sprawę, jak głupio było to pytanie.
Przecież ewidentnie było widać, że nie jest z nią dobrze. Domyślałem się nawet dlaczego.
- Tak, tak. Dziękuję - odparła.
- Nie wydaje mi się. Może i jestem w Walecznych i mało się znam na magii, ale nie trudno się domyśleć, że uleczenie Rengiku kosztowało cię dużo energii. Chyba powinnaś odpocząć - spojrzałem na nią z troską.
- Naprawdę, czuję się już dobrze. Chodźmy juz na dziedziniec - nakazała.
- No, dobrze - zgodziłem się niechętnie.
Cały czas szedłem za nią, uważnie się przyglądając. Miałem nadzieję, że naprawdę czuję się już dobrze i że nie poczuje się znowu słabo. Szliśmy w milczeniu. Kiedy wyszliśmy na dziedziniec, nie miałem pojęcia, jak się zachować. Byłem pewien, że każą nam teraz odejść, ukryć się gdzieś, wezwą posiłki i sami załatwią sprawę, a ja tak bardzo chciałem pomóc przy tym wszystkim... Ostatecznie ustawiłem się z boku, koło innych uczniów. Rengiku i Katia przez chwilę rozmawiały ze sobą, jakby się naradzały. Liderka Magicznych wyglądała już lepiej, ale miałem wrażenie, że nie doszła jeszcze do siebie. Potem zaczęło się przemówienie.
- ...
<Katia?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz