Wiedziałam, że nieszczęścia chodzą parami. Nie dość, że się potknęłam i upuściłam książkę, to jeszcze Miguel wszystko widział. Czułam jak moja twarz zalewa się lekkim rumieńcem. Gdy tylko zaczął do mnie podchodzić, szybko podniosłam przedmiot z podłogi i ukryłam go za plecami, jak to zrobiłam wcześniej.
- Wszystko gra? - spytał rozbawiony.
- T-tak, no jasne. Dlaczego miałoby nie grać? - dukałam, jakbym popełniła jakąś zbrodnię i została przyłapana. Miguela ewidentnie bawiła moja reakcja, przez co jeszcze bardziej się zawstydziłam.
- Miałaś coś w planach? - spytał, zerkając na róg książki, który wystawał zza moich pleców.
- Tak jakby. Nie mam nic do roboty, więc pomyślałam, że trochę odpocznę. Chcę sobie poczytać, napić się herbaty, zjeść coś. Szkoda, że Inori-chan jest zajęta, byłoby fajnie z nią pogadać. No ale cóż, obowiązki wzywają. Ty też już skończyłeś?
- Teoretycznie tak. Szukałem Luftwaffe'a, ale nigdzie nie mogę go znaleźć
- Luft... Co? Ale dziwne imię... - powiedziałam z lekkim niesmakiem - W zasadzie, skoro nie masz nic do roboty, to może masz ochotę na naleśniki i herbatę pomarańczową? - spytałam, bez zastanowienia.
<Miguel?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz